Košnice na krovovima i splavovima odavno nisu nepoznanica za urbane pčelare

Iako se često može čuti kako se pravi domaći med može pre svega naći u ruralnim područjima, u zapadnim zemljama odavno je zaživelo pčelarstvo u gradu.

Kada je reč o Beogradu i proizvodnji meda na ovaj način, ona se u urbanim sredinama uglavnom odvija na proplancima i šumarcima, a postavljanje košnica po krovovima, splavovima i drugim mestima počelo je da se razvija u poslednjih pet godina, kaže za Biznis.rs predsednica udruženja Ekonaut Sabina Kerić.

“Ono što se pokazalo kao zanimljiv globalni i lokalni fenomen u poslednjih nekoliko godina je da su pčele migrirale iz seoskih oblasti u gradske, zbog toga što ima manje pesticida i monokulturne proizvodnje, a rastu i raznolike biljke cvetnice koje su njihova hrana. U Beogradu su biolozi sa lokalnim pčelarima i građanima locirali nekoliko hiljada takvih staništa, gde medonosne pčele žive bez uticaja čoveka po šupljinama u zgradama, drveću ili uličnom mobilijaru kao što su, primera radi, bandere”, ističe naša sagovornica.  

Kada je reč o vrstama meda koje su zastupljene u gradskim sredinama i njihovom kvalitetu, ona napominje da je u Beogradu najviše zastupljen poliflorni med, medljikovac ili šumski med, koji nastaje od mešavine nektara i drugih supstanci koje pčele prikupe od različitih biljaka, za razliku od monoflornog meda u kome preovlađuje samo jedna vrsta, kao što su na primer suncokretov ili bagremov med.

“Vršena su naučna istraživanja na Poljoprivrednom i Hemijskom fakutetu u Beogradu i rezultati su odlični. Nema pesticida, teških metala, aromatičnih ugljovodonika ili nekih drugih štetnih supstanci koje bismo očekivali u gradu koji važi za sve zagađeniji. Pčele prečiste ove materije i zbog toga verovatno žive kraće, ali je prema laboratorijskim nalazima koje smo i mi radili za naš med, koji prikupljaju pčele sa Novog Beograda, preko puta Velikog ratnog ostrva, u standardu za ljudsku upotrebu prema srpskim i evropskim parametrima i čak ima puno korisnih vitamina, minerala, antioksidanasa”, ističe Kerić.

Uprkos tome što ovakav vid proizvodnje nije u velikoj meri zastupljen da bi bio isplativ, više se radi iz hobija ili kao neka vrsta društvene odgovornosti, kod nas nije regulisano tačno koliko može košnica da bude na određenoj površini u gradu.

“Postoje pravilnici o držanju košnica, ali ne propisuju ove detalje, mislim da Beogradsko udruženje pčelara priprema dokument koji bi više definisao ove uslove”, dodaje ona.

Na pitanje kolika su prosečna početna ulaganja prilikom pokretanja proizvodnje meda u gradskim uslovima, naša sagovornica objašnjava da se investiranje po košnici i društvu pčela kreće od 100 do 150 evra, a da grad Beograd svake godine daje subvencije lokalnim pčelarima.

“Prihod od pčelarstva je obično dopunski prihod poljoprivrednih gazdinstava. Da bi se živelo od pčelarstva potrebno je da se poseduje veliki broj košnica, po nekoliko stotina, da se one redovno sele, da se ulaže u njihovo održavanje i to je i dalje kao i svaka poljoprivredna proizvodnja podložno uticajima prirode, čoveka i mnogobrojinim bolestima koje sve više ugrožavaju pčele, pa prihodi nisu svake godine isti”, ističe Kerić i dodaje da je evidentno sve manje pčela i meda, koji je sve skuplji.

“Kako bi povećali svoje prihode iskusniji pčelari se okreću i drugim pčelinjim proizvodima kao što su propolis, vosak, perga, a sve popularnija je i apiterapija, odnosno lečenje pomoću pčelinjih proizvoda kao što su pčelinji mleč i otrov, kao i udisanje vazduha iz košnica u takozvanim api komorama”, kaže predsednica udruženja Ekonaut Sabina Kerić.